Ela kuzu boyaya kağıda düşmüş son günlerde, akşam dedikodusunu yaptık annesiyle.
Herşeyi ağzına soktukları 1 yaş civarı , meraklarının en tepede olduğu dönemde , insan elinde olmadan ürküyor, bu boyayı yer mi bu şimdi, hamuru dişler mi acaba diye..
Nitekim dişliyorlar da :)
Sonra hatırladım Arda' nın boyaya ilgisi, erken tanışmasına rağmen, yaşından bir kaç ay sonra anca başlamıştı. Oyun hamurlarını da yaş civarı vermiştim eline herhalde, parmak boyayı da az daha geç.. İlk başta tedirgin yaklaşmış, sonradan mıncıklamayı sevmişti.
Yağdan, pisten, kirden iğrenen, ona dokunmam, bunu tutmam diyen bir çocuk olsun istemedim hiç. Nitekim herşeye temkinli yaklaşan Arda, kuma, çamura, hamura, boyaya hep yavaştan yaklaştı.
İğrenmesin, huylanmasın diye de hep teşvik, bol alkış. Çünkü ailede var böyle bir damar. Eliyle yemek yemeyen, krem bile sürmeye iğrenen fertler..
Şükür ki şimdilik kendisi hamuru da, boyayı da, kumu da, çamuru da seven bir çocuk.
Son zamanlarda da mutfakta anneye eşlik ettiğinden farklı kokular ve farklı dokularla karşılaşıyor bol bol.
Hamur yoğuyoruz mesela, ayran karıştırıyor bazen, tahinle pekmezi karıştırırken çıkan şekillere, sonra da hepsinin tek renge dönmesine seviniyor, garip :) Una sokuyor elini bir avuç alıveriyor mesela, sonra ellerine bakıyor , beyaaz diye .
Mutlaka istiyor ki bir kaptan öbürüne konulacak bir şey varsa o yapsın, ama kaşıkla ama boca ederek. Ve mutlaka " tendi başına" yapsın, yardım almadan..
En son "yok artık olmaz" diye kafamdan geçirdiğim ama hemen ardında sessizce olabileceğine karar verdiğim mıncıklama işlemi ise son bir kaç ayın en ilginç dokusuydu sanırım onun için.
Herşeyi ağzına soktukları 1 yaş civarı , meraklarının en tepede olduğu dönemde , insan elinde olmadan ürküyor, bu boyayı yer mi bu şimdi, hamuru dişler mi acaba diye..
Nitekim dişliyorlar da :)
Sonra hatırladım Arda' nın boyaya ilgisi, erken tanışmasına rağmen, yaşından bir kaç ay sonra anca başlamıştı. Oyun hamurlarını da yaş civarı vermiştim eline herhalde, parmak boyayı da az daha geç.. İlk başta tedirgin yaklaşmış, sonradan mıncıklamayı sevmişti.
Yağdan, pisten, kirden iğrenen, ona dokunmam, bunu tutmam diyen bir çocuk olsun istemedim hiç. Nitekim herşeye temkinli yaklaşan Arda, kuma, çamura, hamura, boyaya hep yavaştan yaklaştı.
İğrenmesin, huylanmasın diye de hep teşvik, bol alkış. Çünkü ailede var böyle bir damar. Eliyle yemek yemeyen, krem bile sürmeye iğrenen fertler..
Şükür ki şimdilik kendisi hamuru da, boyayı da, kumu da, çamuru da seven bir çocuk.
Son zamanlarda da mutfakta anneye eşlik ettiğinden farklı kokular ve farklı dokularla karşılaşıyor bol bol.
Hamur yoğuyoruz mesela, ayran karıştırıyor bazen, tahinle pekmezi karıştırırken çıkan şekillere, sonra da hepsinin tek renge dönmesine seviniyor, garip :) Una sokuyor elini bir avuç alıveriyor mesela, sonra ellerine bakıyor , beyaaz diye .
Mutlaka istiyor ki bir kaptan öbürüne konulacak bir şey varsa o yapsın, ama kaşıkla ama boca ederek. Ve mutlaka " tendi başına" yapsın, yardım almadan..
En son "yok artık olmaz" diye kafamdan geçirdiğim ama hemen ardında sessizce olabileceğine karar verdiğim mıncıklama işlemi ise son bir kaç ayın en ilginç dokusuydu sanırım onun için.
Önce tedirginlik..
Sonra ben yaptım sevinci..
Yağlanan yere göğe, saça başa, una, baharata bulanan mutfağa değmez mi? :)
Paylaş
2 yorum:
benim kizim da 1 yas civarindayken parmak boyalari yemek boya yapmaktan daha cok ilgisini cekiyordu. ben de kendi "boya"larimi yapmaya baslamistim. havuc suyuyla yogurdu karistirip, avokadoyla yogurdu karistirip (evde ne varsa artik) boya diye koyuyordum onune. arada bir boya yenmez falan diyordum tabi yine de ama yerse de pek seviniyordum icten ice:))
:))) güzel yöntem bulmuşsunuz:)
Yorum Gönder