Her işte tecrübe önemli.
Dört gündür 5 te çıkıyorum işten. Arda’ yı alıyorum.
O mutlu - ben mutlu. Buraya kadar her şey güzel.
Evdeki bir takım düzen değişikliği nedeni ile koca ile akşamdan mutfağa girip ertesi gün yemeği de pişirmedik bir iki gündür. Arda ile eve girip bir iki oynaştan sonra dalıyoruz birlikte mutfağa. Yemek hazırlama süreci de keyifli. Minik eller her şeyin içinde.
Yine o mutlu- ben mutlu.
Gelin görün ki, tencere ocağın üstüne yerleştiği andan itibaren Arda için çekiciliğini yitiriyor. Hoop koşuyor içeri, başlıyor seslenmeye: “ Annee deliymisiiiin? Bişi söliceeeeem” , “Anneeee deliy misiiiin? Bişi dösteyiceeem”, “ Anneeeaaaa….”
Bunlar da tamam.
Kiminde gidiyorum sorusuna cevap veriyorum, göstereceğine bakıyorum , kiminde sen gel buraya diyorum, geliyor. Bazen gidip iki araba sürüp geri geliyorum, bazen de bir dalıyorum yerdeki kumları uyduruktan ekskavatör ile taşımayaa veee iki akşam üstüste yemek yanıyor!!
Çalışan annenin evine dönüş yolculuğunda akşamları aç kalmak da varmış J
Ben alışık değilim öyle hem çocuğuma cevap verip hem ocaktaki yemeği karıştırmaya. Ben eve girerim oynarım oynarım oynarım, sonra o uyur ben yemek yaparım.
Budur bildiğim.
Ezberim bozuldu.
Ev yanık kokuyor, birinde yanan etleri aradan çıkarıp nohutlu pilava döndürdük yemeği.
Birinde baktık yanık kokulu çorbadan hayır gelmiyor, ev yemeği sipariş ettik!! Ettik walla!
Üçüncü akşam gözüm yemedi ocakta tencere beklemeyi,” hemen yap - ye” olsun deyip mücver yaptık, yanmadı! J
Tecrübe lazım tecrübe..
Takdir ve tebrikle alkışlıyorum, sıpası ile masalar düzen anneleri, bana da öğretin n’ olur? J
Dört gündür 5 te çıkıyorum işten. Arda’ yı alıyorum.
O mutlu - ben mutlu. Buraya kadar her şey güzel.
Evdeki bir takım düzen değişikliği nedeni ile koca ile akşamdan mutfağa girip ertesi gün yemeği de pişirmedik bir iki gündür. Arda ile eve girip bir iki oynaştan sonra dalıyoruz birlikte mutfağa. Yemek hazırlama süreci de keyifli. Minik eller her şeyin içinde.
Yine o mutlu- ben mutlu.
Gelin görün ki, tencere ocağın üstüne yerleştiği andan itibaren Arda için çekiciliğini yitiriyor. Hoop koşuyor içeri, başlıyor seslenmeye: “ Annee deliymisiiiin? Bişi söliceeeeem” , “Anneeee deliy misiiiin? Bişi dösteyiceeem”, “ Anneeeaaaa….”
Bunlar da tamam.
Kiminde gidiyorum sorusuna cevap veriyorum, göstereceğine bakıyorum , kiminde sen gel buraya diyorum, geliyor. Bazen gidip iki araba sürüp geri geliyorum, bazen de bir dalıyorum yerdeki kumları uyduruktan ekskavatör ile taşımayaa veee iki akşam üstüste yemek yanıyor!!
Çalışan annenin evine dönüş yolculuğunda akşamları aç kalmak da varmış J
Ben alışık değilim öyle hem çocuğuma cevap verip hem ocaktaki yemeği karıştırmaya. Ben eve girerim oynarım oynarım oynarım, sonra o uyur ben yemek yaparım.
Budur bildiğim.
Ezberim bozuldu.
Ev yanık kokuyor, birinde yanan etleri aradan çıkarıp nohutlu pilava döndürdük yemeği.
Birinde baktık yanık kokulu çorbadan hayır gelmiyor, ev yemeği sipariş ettik!! Ettik walla!
Üçüncü akşam gözüm yemedi ocakta tencere beklemeyi,” hemen yap - ye” olsun deyip mücver yaptık, yanmadı! J
Tecrübe lazım tecrübe..
Takdir ve tebrikle alkışlıyorum, sıpası ile masalar düzen anneleri, bana da öğretin n’ olur? J
3 yorum:
Ben, Arda'nın minik eli yandı sandım. Pek korktum. Yanan yemek olsun, size bir şey olmasın da. İyi haftalar, kucak dolusu sevgiler
Aaa hiç düşünemedim böyle bir çağrışım yapabileceğini :( Çok pardon çok..
Ahaha :) Müsterih ol Zeynep 2,5 sene oldu ben hala yakıyorum :) Ama frekans 4 günde 2 değil tabi :)) Zamanla kondisyon kazanıyor insan. Bir yandan yemek karıştırıp ayağımla araba ittirdiğimi biliyorum. Abartı değil çok samimiyim gerçek. Ayağımla fııırt mutfağın bir ucuna, o geri getiriyor bir daha... Kuzu katılıyor gülmekten. Gülünecek durumda oluyorsun çünkü :))
Yorum Gönder