Seviyordum işimi..
Kariyerime katacak bir şeyi kalmamıştı..Miyadı dolmuştu bir nevi..
Maddi kazancım ne gitmeye ne kalmaya elveriyordu..
Başka şeyler vardı o masada..
Günaydın' ın tınısından akşamını tahmin edebildiğim dostlar, ellerini hep sırtımda hissettiğim,,
Hamile kaldığımda baya dans etmişlerdi :)
Bir diğeri evinden taşıdı banyo küvetlerini, süt sağma makinelerini..Vecizlerini biriktirmek çok geç geldi aklıma, keşke yazsaymışım bir yerlere..
Her biri kendine özel olduğundan, hiç bir makyaj yapmama gerek kalmadan, beni de olduğum gibi gören, kendimi iyi hissettirenlerdi..
Bunca senede çok şey öğrendim, çok değiştim onlarla..
Onlar ayrı bir postu hak ediyor, buraya sıkıştırmaya çalışmak anlamsız geliyor..
Çok çabaladım..
Kalmak için..
Elimden gelen her türlü esnekliği gösterdim..
Tek istediğim 60 dakika idi..
Uluslarası bir firmanın diğer ülkelerdeki çalışanları çalışma saatlerini esnetip, kartlarını basarak doldurdukları mesaileri ispat ederlerken, aynı firmanın bunca senelik çalışanı olarak bir saat erken başlayıp bir saat erken çıkmayı kabul ettiremedim. Halbuki ben de kapıya aynı kartı basmıyor muydum?
Çok yorucu bir tempoda yaşıyorduk..
Arda 5' te kreşten eve geliyordu benim eve gelme saatim ise neredeyse 7 idi. 5-7 arası bakıcı teyzesi ile duruyordu.
Akşam eve gelip saat 10' a kadar Arda ile birlikte oluyorduk. Arda uyuduktan sonra karı- koca mutfağa girip ertesi akşamın yemeğini pişirip bazı akşamlar televizyon bile açmadan hatta iki çift laf edemeden uyuyorduk.
Sabah aynı tempo yeniden başlıyordu..
Hem kreş hem bakıcının maddi yükü, bunun üzerine giderek artan yorgunluğumuz ve Arda dahil hiç birimizin huzurunun kalmaması..
Bir saat erken çıkabilmek beni hem maddi yükten kurtaracak, çocuğumu kreşten almamı sağlayacak, akşam 10 dan sonra mutfaklarda sürünmemizi engelleyecekti.
Kısaca daha insanca yaşayacaktık, çok basitti, insanca..
En en önemlisi de Arda' nın sıkıntısı o kadar netti ki..
Sorun ve çözüm apaçık önümüzde duruyordu..
Çözdük..
Yarın 99 senesinden beri ilk defa süresi belli olmayan ev günlerimin ilki..
Fedakarlık yada çaresizlik, henüz bu attığım adımın adını bilmiyorum..
Son bir ayımı işten 5 te çıkarak ve son ana kadar çalışarak geçirdim. Bir aylık sürede Çağlar ile benim rahata ermemizin ötesinde Arda' daki değişim gözle görülür halde..
Evet üzgünüm, 60 dakikanın sebep olduğu bu sonuca çok üzgünüm..
İnsan haklarını bile sorguladığımız anlar olduğunu düşününce çalışan haklarını sorgulamaya çalışmak, kadına ve anneye yapılacak pozitif ayrımcılığı beklemek de hayal aslında..
Ne yalan söyleyeyim beklemiştim..
Tek tesellim, üzgün olduğum kadar da huzurlu olmam..
Yarın yeni bir gün, yeni bir başlangıç..
Kariyerime katacak bir şeyi kalmamıştı..Miyadı dolmuştu bir nevi..
Maddi kazancım ne gitmeye ne kalmaya elveriyordu..
Başka şeyler vardı o masada..
Günaydın' ın tınısından akşamını tahmin edebildiğim dostlar, ellerini hep sırtımda hissettiğim,,
Hamile kaldığımda baya dans etmişlerdi :)
Bir diğeri evinden taşıdı banyo küvetlerini, süt sağma makinelerini..Vecizlerini biriktirmek çok geç geldi aklıma, keşke yazsaymışım bir yerlere..
Her biri kendine özel olduğundan, hiç bir makyaj yapmama gerek kalmadan, beni de olduğum gibi gören, kendimi iyi hissettirenlerdi..
Bunca senede çok şey öğrendim, çok değiştim onlarla..
Onlar ayrı bir postu hak ediyor, buraya sıkıştırmaya çalışmak anlamsız geliyor..
Çok çabaladım..
Kalmak için..
Elimden gelen her türlü esnekliği gösterdim..
Tek istediğim 60 dakika idi..
Uluslarası bir firmanın diğer ülkelerdeki çalışanları çalışma saatlerini esnetip, kartlarını basarak doldurdukları mesaileri ispat ederlerken, aynı firmanın bunca senelik çalışanı olarak bir saat erken başlayıp bir saat erken çıkmayı kabul ettiremedim. Halbuki ben de kapıya aynı kartı basmıyor muydum?
Çok yorucu bir tempoda yaşıyorduk..
Arda 5' te kreşten eve geliyordu benim eve gelme saatim ise neredeyse 7 idi. 5-7 arası bakıcı teyzesi ile duruyordu.
Akşam eve gelip saat 10' a kadar Arda ile birlikte oluyorduk. Arda uyuduktan sonra karı- koca mutfağa girip ertesi akşamın yemeğini pişirip bazı akşamlar televizyon bile açmadan hatta iki çift laf edemeden uyuyorduk.
Sabah aynı tempo yeniden başlıyordu..
Hem kreş hem bakıcının maddi yükü, bunun üzerine giderek artan yorgunluğumuz ve Arda dahil hiç birimizin huzurunun kalmaması..
Bir saat erken çıkabilmek beni hem maddi yükten kurtaracak, çocuğumu kreşten almamı sağlayacak, akşam 10 dan sonra mutfaklarda sürünmemizi engelleyecekti.
Kısaca daha insanca yaşayacaktık, çok basitti, insanca..
En en önemlisi de Arda' nın sıkıntısı o kadar netti ki..
Sorun ve çözüm apaçık önümüzde duruyordu..
Çözdük..
Yarın 99 senesinden beri ilk defa süresi belli olmayan ev günlerimin ilki..
Fedakarlık yada çaresizlik, henüz bu attığım adımın adını bilmiyorum..
Son bir ayımı işten 5 te çıkarak ve son ana kadar çalışarak geçirdim. Bir aylık sürede Çağlar ile benim rahata ermemizin ötesinde Arda' daki değişim gözle görülür halde..
Evet üzgünüm, 60 dakikanın sebep olduğu bu sonuca çok üzgünüm..
İnsan haklarını bile sorguladığımız anlar olduğunu düşününce çalışan haklarını sorgulamaya çalışmak, kadına ve anneye yapılacak pozitif ayrımcılığı beklemek de hayal aslında..
Ne yalan söyleyeyim beklemiştim..
Tek tesellim, üzgün olduğum kadar da huzurlu olmam..
Yarın yeni bir gün, yeni bir başlangıç..
11 yorum:
:(
Canım ya ne acı olmuş hakikaten, sen yıllarını veriyorsun ama onların sana vereceği 1 saatleri bile yok!
Vardır bir hayır, biraz sende dinlenmiş olursun böylelikle, oğluşunla güel güzel vakit geçirirsiniz :)
İyi olur..üzme tatlı canını..
Canımcım ne güzel daha çok Ardalı zaman geçireceksin. Arda'nın her dakikasının tadını çıkarta çıkarta. O da sana doyacak.. Bence muhteşem olacak.
İş olayına gelince boşver onlar seni kaybetmiş.
Zeynep, öyle meraktaydım ki. Yazmıyordun çoktandır. Hayırlısı olsun. Ne olur üzülme. Dur sana mail atıyorum
Zeynep,
Burdan yorum yazmayayim ama donunce arayayim bi bulusalim. Anne olarak, es olarak, arkadas olarak, insan kaynaklarci olarak, calisan olarak bambaska seyler hissetirdi bu dyrum bana.
Melike, Başak çok teşekkür ederim..Umarım dediğiniz gibi olur.. Şimdilik keyfim iyi bakalım :)
Umur'cum sagol canım, üzülmedim çok biliyorsun, cevap yazacağım sana.
suinci ben de pişman olmayacağımı umuyorum, artısı da eksisi kadar çok bu durumun , sevgiler
Biranda, özledik biz sizi maaile:( Deniz' i en çok..Ne var ne yok demek için arayacaktım tatilde olduğunuzu anlayınca durdum. Dönünce haber ver olmaz mı?
zeynepppp; ben kopmuştum yeni okuyabildim, hayırlısı olsun diyorum. biliyr musun bende 99 dan beri çalışıyordum ve yazdığın sıkıntıların aynısını yaşıyordum.herşeyin hayırlısı olsun sizler için. yeni başlangıçlar güzeldir. bir kapı kapanır diğeri açılır. için daha huzurlu olacak buna emin ol. aramıza hoşgeldin, ev hayatına:)
zeynepcim, hayırlara vesile olsun yeni kararınız. umarım daha iyi işler daha güzel fırsatlar çıkar karşına.
Yeni keşfettim burayı, kötü bir blog okuyucusuyum...
Seçimler bizim seçimlerimiz... Keşke iş dünyası anneler karşı bu kadar acımasız olmasa.
Umarım her şey sizin için çok iyi olur! En iyi dileklerimle...
Teşekkür ederim Başak ve hoşgeldin :) Ben uzaktan ve sessizce takip ediyorum Çınar' ı:) sevgiler..
Merhaba, eminim daha güzel fırsatlar yakalarsınız ileride şimdi çocuğunuzla daha fazla vakit geçireceksiniz ne güzel. Hayırlı uğurlu olsun, üzülmeyin diyorum ama elde değil biliyorum, onca emeğiniz geçmiş bir şirkette hiç mi değerim yoktu diyor insan, malesef bunları pek çoğumuz yaşadık, yaşıyoruz. İnşallah değerinizi bilecek kişilerle çalışma imkanı buluacaksınız ilerde:)
Merhaba, her kapanan kapının aslında açılacak başka hayırlı kapılar sebebiyle olduğunu düşünmek istiyorum. Çalışmak iyi, güzel, hoş da; aslında her çalışan yeni annenin istediği evde çocuğunun ona en çok ihtiyaç duyduğu zamanları beraber geçirmek, onun bu en hızlı büyüme anlarına şahitlik etmek değil mi? 60 dakika ve basireti bağlanmış bir işyerinin buna sebep olması da hayatın hoş bir süprizi bence.
Ne mutlu size ki, bu kararı alabilmişsiniz tüm sebeplerden bağımsız.
Sonra Arda büyüdüğünde, işler yoluna girdiğinde, gönlünüze ve koşullarınıza uygun bir iş bulmanız dileğiyle.
Yorum Gönder