Her yaş dönümünde aynı gaflet ve dalalet.

Yaş dönümlerine denk gelen zorlu anlar..
Geriye dönüp baktım biraz, tarihleri hatırlamaya çalışarak ve fark ettim ki, anne olarak kendimi en zorda hissettiğim zamanlar Arda' nın yaş dönümleri olmuş,,
Ve bu dönemlerdeki halimiz tavrımız örnek olmamız yada olamamamız onda daha kalıcı olmuş,,
2 yaş, sonra en azaplı geçeni 2, 5 yaş,,
Şimdi de çok daha yumuşak ama daha büyük dalgalar halinde kapımızı çalan 3 yaş,,
Büyük bir çocuk olmak için çok çabaladığı , bebeklikle abilik arasında sıkıştığı ve zaman zaman bizi de sıkıştırdığı zamanlar şimdi,,
Bazı şeyleri yapabilecek kadar büyük ama bazılarını hala yapamayacak kadar küçük olmak yoruyor onu,,
Bizi de,,
Her ne kadar sen abisin yada sen büyüdün dememek için çabalasak da, o bunlara çok takmış durumda,,
Okulda iki Arda olması ve zaman zaman ayırmak için ona 'Küçük Arda' demeleri mesela, ki sanıyorum bu söylem uyarımız sonucu bitti aslında,,
Parkta bir çocuk ola ki ona sen bebeksin dedi,, Günlerce sürüyor bunun irdelemesi,,
Ben bebek değilim diye cevabı verdikten sonra hiç ilgisi olmayan bir zamanda, ama anne ben şimdi büyüdüm ya, bebek değilim ya, o zaman neden hala ayaklarım yetişmiyor pedallara diyebiliyor,,
Bana neden bebek dedi o arkadaş? Ama ben bebek değilim ki?
Yada evde bizi bebek yapıp, kendisi baba rollerine bürünüyor,,
Ne zor ona pedallara yetişmek için daha çook yılların geçmesi gerektiğini anlatmak hele ki henüz dün - bugün - yarın kavramları arasına sıkışmışken, içinden çıkmak için debelendiği günlerde,,
Bazen çok yükleniyorum, farkındayım,,
Grisi olmayan bir çocuk büyütmek diyorum, ne zor,,
Onun için ya beyaz ya siyah her şey,,
İstediği mükemmelikte olmayan hiç bir şey için esnemeye yanaşmaması diyorum,,
Bir kere hayır dedikten sonra asla geri adım atmaması, kanmaması,,
'İstiyorum' yada ' İstemiyorum' ların ardında bu kadar dik durması,,
Bazen istemediğimiz şeyleri de yapmamız gerektiğini nasıl anlatırsınız bir çocuğa?
Söyleniyorum da söyleniyorum içimden,,
Beş dakika peşimizi bırakmıyor, her an onunla bir oyun oynama halinde olmak yorucu derken,,
Sadece gözünün önünde olmamızı istediğini kaçırıyorum,,

Haksızlık ediyorum diyorum,,
Bu kadar söylenirken bazen, onun hayallerini kaçırdığımı fark ediyorum,,
Bugün kısacık sabah diliminde neden- nasıl ve ama ları ile, bitmek tükenmek bilmeyen itirazları, imkansızı istemeleri ile sık sık derin nefes almama sebep olan cüce, daha dün kahvemi boğazıma dizmeden içmeme izin verip, beni azad edip oynamadı mı açık havada?
'Anne parka gerek yok, sadece koşmak istiyorum' diye net bir açıklamanın ardından, gerçekten de uzuun uzun koşarak, hatta arada geri koşup ileride gördüğünü anlatarak, annesini güneşin altında dinlendirmedi mi?
Zaten zamanı gelince olacak şeyleri, zamanından önce beklemek anneye de çocuğa da yük,,
Ben bu hataya düşüyorum işte zaman zaman, özellikle de yaş dönümlerinde,,

Şaşı  :)

Konuşuyor olması, hissetiklerini anlatabiliyor olması demek değil uyarısını kafamda döndürüp duruyorum son günlerde,,
Giderek daha arkadaş oluyor bana, babasına,,
Soruları daha anlamlı ve daha zor artık,,
Dünyanın ne kadar büyük olduğunu anlatmakta zorlandık ama beni de çekin ben de öyle oyniyim ekranda deyince çok zorlanmadık mesela:)
Buyrun ekranda oynayan Arda :)


Untitled from Zeynep Kara on Vimeo.

Paylaş