Bu aralar "Oh" ile "off" bir arada çıkıyor ağzımdan

Öyle hızlı ve öyle çok değişim yaşıyoruz ki bu aralar..
Günlük rutinlerimizi değiştirmemiz, yeni şartlara adapte olmamız gerekiyor.
Ama içimizden biri, daha başka bir değişim yaşıyor, gün be gün büyüyor.
Ne zorlu, ne karışık bir iş büyümek.. Çevreyi anlamak, sindirmeye çalışmak, kendini ispat etmek, kararlarında direnmek,,
Eve binbir oyun planı ve umutla gitmişken, karşınıza dikilen bir minik adam sunduğun hiç bir yemeği yemeyeceğim ben kurabiye istiyorum derse ve gecenin geri kalanında bu ısrarında devam ederse, sizin bu inat karşısında sinirlerinize hakim olmaya çalıştığınızı ve az biraz da kızdığınızı anladığında küsmeye de hiiç dayanamayıp, opiiim şeniii diye gelir sarılırsa, sabahları montunu giyip bay baay evimiz, bay baay banaaa, otula didiyoyum been demeye başlarsa, herşeyin kendine ait olduğunu iddia edip bir de buna yürekten inanırsa, çoraplarını bile kendi giyebileceğine kanaat getirmişse ama henüz parmakları o kadar becerikli değilse, babaa sen bunu biloomusun diye başlayıp potatalii soyduum basucuma tooydum diye devam ediyorsa ama aynı zamanda o portakalı kendisi soymak istiyorsa,,,
İşte o zaman ortada her daim gülen ama bir o kadar da ya sabır çeken bir anne - bir baba ve 2 yaşına günler kalmış bir tospa vardır demektir.
2 yaş krizi diye bir şey yok, 2 yaşında adam olduğunu sanan bücürler varmış, anladım.
Yine de çook şükür ki bu kareleri yaşıyoruz, çok şükür..

Paylaş