6 Eylül 2015 Pazar

Bir Devrin Sonu: Ben Artık Emziren Bir Anne Değilim, O da Meme Emen Bebek Değil..

Birden fazla çocuğu varsa insanın iki ayrı anne oluyor bazen..
Zaman, mekan, yaşanmış her olay, gün be gün değiştiriyor anneliğini.. Arda'nın anne sütünü bırakma sürecindeki kaygım, huzursuzluğum, binbir plan yapıp uymaya çalışmalarım şimdi yerini 'çabuk ve acısız bitirelim şu işi haydi' havasına bir söyleme dönüşmüş durumda.
Niye? Ben ikinci çocuğumu daha mı az seviyorum?
İlgisi alakası yok!
Tek fark ben de anneliğim de büyüdü, üstelik iki çocuk aynı değil, aynı ben aynı anne olmadığım gibi.
Eminim ikisi de bir gün büyüdüklerinde benim anneliğimi kendilerince farklı anlatacaklar, nasıl ki ben onların çocukluklarına ait farklı anılar biriktiriyorsam..


İki aylık anne ve oğullarının yapışık gezdiği uzun bir yaz tatilinden evimize döndük. Dönüşümüz itibari ile Can 25 aylık. Doğduğu günden beri tek bir gece ayrı kalmadık, tek bir günü hiç meme emmeden geçirmedi gibi bir sürü etkenin yanında, geçirdiğimiz son iki ayda bir sürü değişik evde kaldık, anneanne, babaanne, dayı, hala derken, yattığımız yerler, alışkanlıklarımız hepsi karman çorman oldu haliyle.. Birlikte uyumaya, uyanmaya, oynamaya, gezmeye ve en önemlisi her canı çektiğinde meme emmeye çok alıştık.. İkimiz de..
Ama iki senenin sonunda benim motivasyonum bitti, yorgunluğum arttı, artık canım yanıyordu, o sadece keyif için emiyordu, üstelik artık insanın canı ne isterse onu giymek istiyordu..
Eve dönünce memeyi keseceğim için öncesinden sürekli konuşuyordum, eve gidince yatağına yatacaksın, şarkı söyleyip uyuyacağız, artık süt bitti, meme yok vs..
Bu söylem Arda zamanında bir haftada iş görmüş, bir iki mızırtılı gece sonrası düze çıkmıştık.
Can' da aynısını yaşadığımızı maalesef söyleyemeyeceğim.
Kafamda kademeli şekilde bırakırım heralde dediğim süreci, Dubai'nin sıcak gecesinde bir anda ya şimdi ya hiç diyerek başlattım. Kendisi uykudaydı anlamadı:) Nitekim ilk gece ona meme vermemiş oluşum uykusunun arasında bir iki mizirdanmayla güme gitti, uyudu..
Ertesi gün gündüz oyalandık, oynadık vs. Öğle uykusu civarı ben dışardaydım, evdeki teyze ile uyudu ki zaten ben yoksam uyku pek kolay nedense!!:)
Asıl kıyamet gece koptu. Akşam uykusuna geçemedi, oynayacak oyunlar tükendi, uyku çağrıştıran her hareketimiz olay oldu. En son gecenin geç saatlerinde Çağlar sana da ona da yazık deyip attı Can'ı arabaya götürdü, uyuttu, getirdi.. Bir iki saat sonra uyanıp meme isteyip de bulamayınca başladık evde dolanmaya, dolaptan süt aradık, su içtik, oyun oynadık, şarkı söyledik, uyuyan herkesi saydık, yanyana yattık, omuzda dolaştık, aklıma gelen herşeyi ama herşeyi denedik .. Fakat olmadı uyuyamadı.. Sabah beşbuçukta ikimizde sızdık.
Üçüncü gün yardımcı teyzemiz , ki kendisi 4 çocuk annesi, beni evden postaladı. Hadi dedi yok ol, aksam uykusuna da ben yatıracağım bir tek gece sana kalır, boşuna eziyet çekmeyin. Nitekim beni görmeden pek rahat hem öğle uykusuna hem gece uykusuna geçti, gece ise bir iki dolandık ama bir önceki gecenin ağlamaları, yumruk ve tekmeleri yoktu en azından.
Dördüncü gün ise bu iş bitti dediğim gün oldu. Uykulara çok kısa sürede memesiz geçti, keyfi yerine geldi. En önemlisi ise gece uyanmaları sona erdi.
Nitekim acılı kısım dört günde bitti.
Şimdi sıra 'meme yok peki anne burada mı hala' sorusunun kafasından silinmesi için bol bol yapışık gezilecek günlerde..
İkimiz de biraz zorlanmıyoruz desem yalan olur..
Canı yandığında, üzüldüğünde onun sığındığı benim de kolay yoldan onu sakinleştirdiğim bir araç artık yok.. Dışarıda hadi hop uyusun diye verdiğim anne sütü, bazen sırf iki dakika oturayım diye kucağıma yatırdığım anlar bitti gitti. İkimiz de kendimize yeni yollar buluyoruz. Daha çok konuşuyorum, canı yandığında, huzursuzlandığında ten temasını kesmeyip, bir yandan da olayı kelimelere dökmeye çalışıyorum.
Bazı anlar öyle ağır ve zor geliyor ki şeytan diyor çıkar memeyi ver ağzına! Yapmıyorum tabii..
Ben bu filmi daha önce görmüştüm demek isterdim ama görmüşsem bile bu denli anlayamamışım ve belki de Arda'nın memenin boşluğunu doldurma ihtiyacını bu denli karşılayamamış olabilirim. Şimdi sanki herşey daha net, daha kolay anlaşılır..
Dedim ya içim acıyıp gözlerim filan dolmadı bu sefer , aşmamız gereken bir süreç ve bir gereklilik olduğuna, doğru zamanın geldiğine inanıyordum.  Çocuklar büyüyor, ihtiyaçları değişiyor, annelik dediğin karmakarışık şey de gün be gün eviriliyor…
Sonuçta bizim evde güzel hatırlayacağım, tadını doya doya çıkardığım, kocaman bir devir bitti..
Şimdi yeni anılar biriktirme zamanı..



LinkWithin

Related Posts with Thumbnails