Bu çocuk denen şey insana ne olmadık işler yaptırıyormuş. Hiç söylemeyeceğin kelimeleri sarf ettirip, hiç umurunda olmayacak konularda alınganlık yaratıyormuş.
En çekingen en içine kapanık adamı bile değme korkusuz ve girişken yapabilir bir çocuk..
Bir arkadaşımı üzdüm Arda yüzünden, kimin haklı olduğu önemli değil önemli olan benim tarzım olmayan hiç söylemeyeceğim lafların ağzımdan elimden çıkmış olması. Eh be kızım , koskoca kadın tartamadın mı durumu diyor bir yanım, bir yanım da hala şaşıyor kendine. Ben pazarlık bile yapamam, nasıl oluyor da bu sadece ama sadece Arda konusunda bu kadar pervasız , bu kadar kendine güvenli olabiliyorsun?
Bu da çocukla büyümenin bir parçası sanırım. Kendini sana tanıtıyor çocuk, içindeki anne başka şekillerde ortaya çıkıyor, işte o hallerde kendine hakim olmak gerekiyor bazen.
Sen yokken küçük tospa o vardı yanımda demek geliyor içimden, sen karnıma tepikler atarken, küvezde gününü doldururken de vardı. Sen büyürken de , koca bir adam olduğunda da yanıbaşımda olur inşallah dediğim insanlardan birini üzdüm sayende, şimdi kolarını aç ve kocamaan gülümse belki affederim seni..