Bugünlerde,,

Düşündükçe nasıl doluyorum, nasıl köpürüyorum..
Çaresizlik duygusu ne kötüymüş, ne içinden çıkılmazmış..
Çalışırken zaten işini, evini, çocuğunu en ince ayrıntısına kadar planlarken bir anne, kendine yardımcı olan herkese de maksimum iyi niyetle elinden geleni yaparken, nasıl olur da karşısındaki insanlar iyi niyetlerini kaybederler, en ufak bir esneme göstermezler, en ufak bir açık kapı bırakmazlar ve insanı öylece ortada bırakıverırler?
Cevapsız sorular bunlar, bugünlerde cevapsız sorularımla baş etmeye çalışıyorum işte..
Umarım çıkarım içinden, umarım en az hasarla çıkarız..