Değişiklik iyidir, vedalar ise hüzünlü..

Arda geçen Cuma günü üç senedir,yaz kış,tatiller haricinde devam ettiği okuluna veda etti.
22 aylıkken, daha poposu bezli, dili yarım yamalak dönerken, onu kucaklayıp üç koca sene boyunca bakan, kollayan, büyüten, öğreten öğretmeninden ve aynı sınıfı paylaştığı arkadaşlarından "Sizi ziyarete geleceğim" diyerek ayrıldı.
Ayrılırken bence yaşayacağı değişimin çok farkında değildi. Kardeşim doğdu, ben abi oldum, abi okuluna gideceğim motivasyonu ile biliyordu yeni bir okula başlayacağını.
Onu motive eden de biz değildik. Nasıl olmuşsa olmuş, kendine okul değişimine sebep olarak böyle bir gerekçe bulmuş ve içten içe hazırlanmıştı. Okul değişikliğini kafasında kardeşinin doğmasına bağlamıştı. Biz de bu duruma hiç ses etmedik.
Aynı dönemde hayatında iki büyük değişiklik olacaktı. Eve bebek gelecek, O da çok iyi bildiği, evinin rahatındaki okulundan ayrılıp, daha büyük, daha kalabalık bir okula gidecekti. Ayrı ayrı hamlelerde deneseydi belki bu büyük değişimlerle başedemezdi, kafasında bağlayıvermişti.
Cuma günkü ayrılık beni eskilere götürdü. O'nu miniminnacık haliyle teslim edişim, günde binbeşyüz defa okulu arayışım..
Üç sene boyunca okuldan cevap alamadığım tek bir konu olmadı. En ufak bir pürüzde, benim kafamı kurcalayan her detayda Arda'nın sevgili Dilek öğretmeni ve okul yönetimi benimle birlikte çözüme dahil oldu, iletişimi hiç koparmadı. Yeri geldi onlar  bizi uyardı, yeri geldi biz onlara öneri götürdük.
Üç sene az değil.. Bir an geldi artık okul müdürü ve öğretmenler arkadaşım, kardeşim olmuştu. Arda' nın okulu zaman zaman çok sıkıldığımda sohbet etmeye uğradığım bir yer bile oldu benim için.
O kadar girip çıkmama rağmen iç işlerine hiç karışmadım. Sınıflara dalmadım. Oğlum hakkında konuşacağım zaman haber verip gittim. Öğretmeninin ve okulun çizdiği sınırlara hep uydum.
Arda benim okulun içinde hangi odadan çıkacağımı bildi, beni sınıfına yemekhanesine bahçesine beklemedi. Onlar da hem Arda' nın annesi hem de arkadaş olarak hep dinlediler beni. İçimi rahatlatmadılar, pışpışlamadılar. Konu çocuk olunca iyiyi de kötüyü de paylaştılar.
Hal böyle olunca gözüm kapalı oğlumu teslim ettiğim bu yerden ayrılmak belki Arda'dan çok bana koydu.
Üç senenin sonunda onlara emanet ettiğim minik çocuğu büyümüş, dillenmiş, hakkını hukukunu savunur duruma gelmiş, kalabalıkta kendini ifade edebilen, merakları olan, onların peşinde koşan ve hayır diyebilen  bir çocuk olarak geri aldım.
Ne harfleri ne sayıları bilmesi önemli..
Her daim her yerde öğrenebileceklerinin yanında, küçükken öğrendi mi yanına kar kalacaklar daha önemli. Özgüven gibi, mutlu hissetmek gibi, dünyaya güvenmek gibi..
Sevgili Kırmızı Elmam Anaokulu Ailesi,
Bana oğlumu tüm bu saydıklarımı ona kazandırmış olarak teslim ettiğiniz için, sevginizi, özeninizi esirgemediğiniz için, giderken bile karşılaşacağımız her türlü zorlukta bize destek olacağınızı ısrarla söylediğiniz için ve üç senedir ailemizin bir parçası olduğunuz için teşekkür ederim.
Bundan sonra ben Arda için değil, sizleri ve sohbetinizi özlediğim için kapınızı çalacağım.
Belki gün gelecek arkadan gelen küçük sıpamı da bahçenize salacağım..
Arda' ya gelince;
Üç günden beri kendine ve dünyaya olan güvenini sınıyor, çok da başarılı bir sınav veriyor. Kocaman bir okulda, yepyeni öğretmenler ve arkadaşlarla birlikte, yeni bir dünyaya adapte olmaya çalışıyor. Henüz çok motive, çok mutlu gelip gidiyor.. Günler ne getirecek göreceğiz..
Ben ise içim pır pır onu evde bekliyorum. Aklımda milyon soru ile..
O eski okulunun çatısı altındayken nasıl rahat olduğumu, huzurlu oturduğumu farkediyorum. Ve sabırla aynı huzuru hissedeceğim günleri bekliyorum..
Değişimler hem gerekli, hem güzel hem de zor.
Yepyeni deneyimlere yelken açan bütün çocuklarımıza, annelere,babalara kolay gelsin.. Çocuklarımızın yüzünün hep güldüğü, çok mutlu oldukları bir sene olsun..
Gerisi nasılsa hallolur..