Yirmidört Haziran İkibinaltıdan Bu Yana..

Elini tutalı 10 sene, bir deftere imza atalı 4 sene olmuş..
Ne çabuk olmuş, ne çabuk geçmiş zaman..
Öyle eğlenceli, romantik,anlatılası bir hikayemiz yok bizim.. Ne zaman elini tuttum, ne zaman sen benim sevgilim oldun bilmiyorum. Evlenene kadar yıldönümlerimiz hiç olmadı.. Yavaş yavaş, hayatın akışı içinde gelişti herşey..Sabırla, emekle ördük biz ikimizi 'biz' yapan herşeyi. Yüksek sesler, hırçınlıklar, sebepli yada sebepsiz kavgalarımız hiç olmadı. Ağzımızdan çıkana , çıkmadan kulak verdik hep, susmayı bildik, gencecik yaşımızda kendimize ve birbirimize saygımızı kaybetmeden, sevgimizi ise hep katlayarak, büyüdük.
Sonra bir gün ve ne tesadüftür ki, biribirimizden habersiz hemen hemen aynı günlerde , dönüp baktık ardımıza. Bu hayatta yanyana durmadan olamayacağımızı, eksik kalacağımızı anladık. Öylesine bir sohbet esnasında karar verdik evlenmeye, şaşırmadık kararımıza, aynı gözlükten ve aynı kalpten bakmayı zaten öğrenmiştik..
Tanıyıp tanımadığı bütün canlıları seven, geleceğe dair ümidi hiç tükenmeyen, kendine yeten,  hayallerinin peşini bırakmayan,yaşadığı anın keyfini çıkarmayı bilen,adaletli, tanıdığım en vicdan sahibi, aynı zamanda elinden de çoook iş gelen bu adama benzeyen bir oğul yetiştirmeye çalışıyorum şimdilerde..Ve babasına tapan minik canavarın büyümesini kah yorgunlukla, kah koşturarak ama mutlaka keyifle izlerken, hayatta verdiğim en iyi kararın seninle bir yaşam olduğuna tekrar tekrar karar veriyorum. Seni çok seviyorum..

Paylaş