yıllar sonra 24 Kasım

2,5 ay önce başladı okul maceramız. Çok ani oldu, hızlı bir karar, beklenmedik bir aksiyondu hepimiz için. Bence hala konuşmak için anlatmak için erken, bu çocuk milleti her gün yepyeni bir huy, yepyeni bir adetle çıkıveriyor karşınıza. 2,5 ayın sonunda huzurla devam eden okul günlerimiz belli mi olur tersine dönüverir bir anda?
Kısa zamanda çok yer gezdik Çağlar ile. Çok beklentimiz yoktu.
- Bahçesi olsun ve bahçeye çıksın.
- Temizlik ve alt değiştirme gibi işleri kendi öğretmeni yapsın.
- Amaçları 2 yaş çocuğunu eğitmek, ona birşeyler öğretmek değil, sevmek ve mutlu olmasını sağlamak olsun.
Çok acemiydik okul konusunda, gezdikçe şaştık, şaştıkça huzursuzlandık. Deri koltuklar, çizgi film saati! için düz ekran tvler gördük..Döne döne çıkan daracık merdivenler, kapıdan bırakıp gideceksiniz ağlayacak ağlayacak susacak diyenler gördük. Öğretmenlerimiz alt değiştiremez, temizlikçi teyzemiz yapıyor o işi diye bize garip akıllar verenler gördük..
Nihayet, içinde tv olmayan, kocaman bir bahçesi olan, gördüklerimiz arasında en mütevazi, gördüklerimiz arasında en az oyuncağa sahip ama bize en sıcak gelen yerde karar kıldık.
Gencecik bir öğretmeni var Arda' nın. Enerji dolu, neşeli, çocuk seven, sevdiğini belli eden..Arda' ya öğretmeninden bahsedince yüzünde güller açıyor. Bu bizim için en önemli kıstas.
2,5 ayda ağlamalı ayrılışlardan baybaylı ayrılışlara geçtik. Uyku problemi ne evde ne okulda yaşadık. Tuvalet konusunda hevesimizi ve isteklerimizi daha net belli eder hale geldik. Oyun kurar, oyuna başkalarını davet ve dahil eder olduk. Hayaller kurmaya başladık. Bir gün yeni bir şarkı ile dönerken ertesi gün ben tıytıy oldum diyerek bizi karşılayan bir aşamaya ulaştık.
Kolay olmadı..Hiç kolay olmadı hem de..
Daha da önemlisi, parkta bahçede daha rahat daha özgür hissediyor artık kendini, kumla oynayan çocuklar artık salıncaktan kaydıraktan daha çekici onun için, herşey güllük gülistanlık mı, hayır değil tabii kii, hala çok yolumuz var kat etmemiz gereken, peşine düşmemiz, gözümüzü hiç ayırmamamız gereken..
Bütün bunlardan şuraya gelmek istiyorum ki kısa zamanda aldığımız bu olumlu geri dönüşlerin hepsinde o gencecik öğretmenin ve oradaki diğer tüm öğretmenlerin, çalışanların payının büyük olduğuna gönülden inanıyorum.
Öğretmenlik çok zor bir meslek. Her daim gülümsemek, sabrına, sözüne, eline koluna hakim olmak..Örnek olmak, hayır demek aynı zamanda çok sevmek, sevdiğini belli etmek ama kayırmamak, yüreklendirmek ama önüne geçmemek, her birinin ihtiyacını kestirmek, karşılamak, açıkta bırakmamak, güven vermek, destek olmak, doğru gözlemlemek,,
Kimse mükemmel değil, çok iyi öğretmenler olduğu gibi, hiç öğretmen olmaması gereken öğretmenler de var ne yazık ki. Anneler dua eder ya allah iyi insanlarla karşılaştırsın diye, hayat iyi öğretmenlerle karşılaştırsın bizi. Ellerine emanet ettiğimiz, minicik, çok naif  ruhları ve bedenleri gerektiğinde sevgiyle gerektiğinde bilgiyle besleyebilen, iyi niyetli, 'insan' sever öğretmenlerle..
Arda ilk öğretmenler gününü kutladı bugün, biz de tabii. Okul kafamıza vurmadı bugün öğretmenler günü diye, hatırlatmalar geçilmedi, sabah biz kapıda kutlayınca ilk öğretmenimizi bir şaşkınlık, bir mutluluk geçti yüzünden, bu da bize yetti..
Çok öpülmüş bugün, çok koklanmış, götürdüğümüz kekten yemiş bolca ki, bu nanaktan ben öptüüüm, bu nanaktan diyek oyetmeen diyerek , ne yedin bugün sorusuna paştaaa diye çığlık atarak cevap verdi kendileri :)