Yemek yemek gündemim olan bir konu değil..
Az yemek yenir bizim evde..
Hani şöyle yiyeceği yemeği hayal eden, canı birşeyler isteyen, onu önünde bulunca iştahla yiyen, yanındakilerin de iştahını kabartan insanlara özenirim bazen..
Yediğim porsiyonlar zaten küçük, sık sık acıkıyorum ama oturup tıka basa yemek yemek benim becerebildiğim birşey değil..
Koca kişisi haliyle benden fazla yer ama hemcinslerine oranla pek zayıftır yemek konusunda.. Uzunca bir süre bizim evde akşam yemeği yenmedi bir dönem, mesela..
Tabii bazen bizim de canımız hadi şunu pişirelim diyor ama, az işte az..
Yemek yemek Arda için de gündemim olmadı hiç. Çünkü kendisi bizim aksimize oburgillerden (di).. Ağzına verilene hiç hayır demeyen, her gördüğünün tadına bakmak isteyen bir çocuk olarak büyüdü. Benden fazlasını yediği dönemler oldu. Hatta bir dönem onun bu damak tadına düşkünlüğü beni korkuttu. Yaşına uygun olmasa da, her gördüğünü mutlaka denemek istemesi , bizim eve giren yiyeceklere kısıtlamalar gelmesine neden oldu. Yaşından sonra ise normal olarak porsiyonları küçüldü, iştahı azaldı. Yine de yemek yemek konuştuğumuz bir konu değildi. Acıktığında yiyordu..
Şimdi ise bu bilmediğimiz bir konuda çok fena tökezliyoruz.
Okulda sorun yok, önüne ne gelirse yiyor.
Ama eve gelince işler değişiyor.
En sevdiği yemek pilavmış mesela ve her akşam yemeğinde pilav olacakmış. Pilav yoksa yemeyeceğim'ler başlıyor. Tamam yeme demek çözüm değil, sabrımızı deniyor, ama anne ben bu yemeği sevmem, neden pilav yok, neden pişirmedin vs vs vs..
Buna paralel bir 'tatlı bir şey istiyorum' talebi var ki, şu ana kadar acaba şekeri mi düşüyor neden devamlı tatlı bir şey istiyor sorularımı doktor kontrolü ile def ettiğimden, biliyorum ki tatlı bir şey istiyorumun açıklaması: Acıktım ama sunduğun yemekleri yemeyeceğim, benim istediğim yemek olmalı!!
Diyorum ya yemek konusunda çok antremansızım. Peşinden koşmak yada alternatif sunmak, yada ne bileyim konuyu dağıtıp çaktırmadan yemesini sağlamak filan zor geliyor, yapamıyorum.
Yeme diyorum genelde..
Ya bir iki kaşık alıp iniyor masadan, yada inada bindirip neden o yemek yok bu yemek yok polemiğine giriyor benimle..
Nitekim bu akşam da, üstelik sevdiği bir yemek olduğu halde, pilav krizi çıktı. Kriz dediysem bir kaç pazarlık ve nedenli sorular. Bunun sebebi aslında buzdolabında 'gördüğünü sandığı' zararlı neşriyat, ki yanlış gördü üstelik..
Yemek yemiyorsan, bu akşam başka yiyecek bir şey yok dedik ama kendisi şu yaşa kadar bu cümleden bir haber olduğundan, pek idrak edemedi sanırım. Sofra kalktı ve beklediğim üzere onuncu dakikada anne bana tatlı bir şey ver dedi. Yemeğini yemediğin için başka yiyecek bir şey veremeyeceğimi söylemiştim dedim, o anda anladı durumun vehametini.. Binbir pazarlık, biraz gözyaşı.. Kabullendi ve gitti..Gece yatarken gurulduyordu resmen..
Fena hissettim kendimi ama gel gör ki sabaha aç kalktığı için, sorunsuz sayılabilecek bir kahvaltı saati geçirdik..
Yine de keşke aç yatmasaydı...
Az yemek yenir bizim evde..
Hani şöyle yiyeceği yemeği hayal eden, canı birşeyler isteyen, onu önünde bulunca iştahla yiyen, yanındakilerin de iştahını kabartan insanlara özenirim bazen..
Yediğim porsiyonlar zaten küçük, sık sık acıkıyorum ama oturup tıka basa yemek yemek benim becerebildiğim birşey değil..
Koca kişisi haliyle benden fazla yer ama hemcinslerine oranla pek zayıftır yemek konusunda.. Uzunca bir süre bizim evde akşam yemeği yenmedi bir dönem, mesela..
Az yiyerek sağlıklı mı besleniyorum(z)? Hayır! Aksine abur cubur, tatlı, çikolata katsayım çok yüksek..
Kocanın da kuruyemiş, cips alanında uzmanlığı var..
Arda' dan sonra yemek düzenimiz ve alışkanlığımız değişti tabii bir nebze, en azından masa kuruluyor, akşam yemeklerinde birlikte oturuyoruz. Acıkmasak da, az yesek de göstermelik yapıyoruz işte birşeyler.Tabii bazen bizim de canımız hadi şunu pişirelim diyor ama, az işte az..
Yemek yemek Arda için de gündemim olmadı hiç. Çünkü kendisi bizim aksimize oburgillerden (di).. Ağzına verilene hiç hayır demeyen, her gördüğünün tadına bakmak isteyen bir çocuk olarak büyüdü. Benden fazlasını yediği dönemler oldu. Hatta bir dönem onun bu damak tadına düşkünlüğü beni korkuttu. Yaşına uygun olmasa da, her gördüğünü mutlaka denemek istemesi , bizim eve giren yiyeceklere kısıtlamalar gelmesine neden oldu. Yaşından sonra ise normal olarak porsiyonları küçüldü, iştahı azaldı. Yine de yemek yemek konuştuğumuz bir konu değildi. Acıktığında yiyordu..
Şimdi ise bu bilmediğimiz bir konuda çok fena tökezliyoruz.
Okulda sorun yok, önüne ne gelirse yiyor.
Ama eve gelince işler değişiyor.
En sevdiği yemek pilavmış mesela ve her akşam yemeğinde pilav olacakmış. Pilav yoksa yemeyeceğim'ler başlıyor. Tamam yeme demek çözüm değil, sabrımızı deniyor, ama anne ben bu yemeği sevmem, neden pilav yok, neden pişirmedin vs vs vs..
Buna paralel bir 'tatlı bir şey istiyorum' talebi var ki, şu ana kadar acaba şekeri mi düşüyor neden devamlı tatlı bir şey istiyor sorularımı doktor kontrolü ile def ettiğimden, biliyorum ki tatlı bir şey istiyorumun açıklaması: Acıktım ama sunduğun yemekleri yemeyeceğim, benim istediğim yemek olmalı!!
Diyorum ya yemek konusunda çok antremansızım. Peşinden koşmak yada alternatif sunmak, yada ne bileyim konuyu dağıtıp çaktırmadan yemesini sağlamak filan zor geliyor, yapamıyorum.
Yeme diyorum genelde..
Ya bir iki kaşık alıp iniyor masadan, yada inada bindirip neden o yemek yok bu yemek yok polemiğine giriyor benimle..
Nitekim bu akşam da, üstelik sevdiği bir yemek olduğu halde, pilav krizi çıktı. Kriz dediysem bir kaç pazarlık ve nedenli sorular. Bunun sebebi aslında buzdolabında 'gördüğünü sandığı' zararlı neşriyat, ki yanlış gördü üstelik..
Yemek yemiyorsan, bu akşam başka yiyecek bir şey yok dedik ama kendisi şu yaşa kadar bu cümleden bir haber olduğundan, pek idrak edemedi sanırım. Sofra kalktı ve beklediğim üzere onuncu dakikada anne bana tatlı bir şey ver dedi. Yemeğini yemediğin için başka yiyecek bir şey veremeyeceğimi söylemiştim dedim, o anda anladı durumun vehametini.. Binbir pazarlık, biraz gözyaşı.. Kabullendi ve gitti..Gece yatarken gurulduyordu resmen..
Fena hissettim kendimi ama gel gör ki sabaha aç kalktığı için, sorunsuz sayılabilecek bir kahvaltı saati geçirdik..
Yine de keşke aç yatmasaydı...
2 yorum:
Oooo Demir artık yemeğini yemediği zaman kendiliğindne peşin peşin "Süt yok, biskuvi yok, hiç bir şey yok tamam" diyor :) Anlayacağın o kadar kurduk ki bu cümleyi. Çok aç yattı Demir. Sabah şu şekilde kendimi rahatlatıyorum. Katı meyve sıkacağında sıkılmış havuç (akşam sebze yemedi ya:P), elma, armut, kırmızı pancar, hatta bazen kolrabi gibi kök sebzeler. Kısacası karma karışık bomba bir içecek yanına içi sebze dolu bir omlet. Havuc, kabak, dereotu çok yakışıyor. İşte bir annenin öğün atlanmasını telafi etme, içini rahatlatma çabaları :))
Amaan ben de bu yemek konusunda tez yazabilirim mesela senin aksine..Ama tez sonunda geleceğim nokta seninkinden farksızdır inan! Sonuçta dönemsel huylar olduğunu düşünüyorum, sürekli değişiyorlar. Misal bizim Arda beni yemek konusunda 1,5 sene (2-3,5 yas arası)beni öttürdükten sonra şimdi kurufasulye, kereviz, patlıcan yer oldu. Yine de her zaman değil, keyfine bağlı..Bir de yaşıtlarına göre gayet ince yapılı bir tip..Halen 15 kg. artık sallamıyorum ama :)
Yorum Gönder