Karlı, heyecanlı..

Ne zaman bitecek / geçecek bu uçak fobik halim benim?
Hiç bir şey yapmazsam, hiçbir zaman geçmeyecek sanırım. Bu fobik hal başlıbaşına bir post konusu.
Dün akşam bir yandan Çağlar indi inecek derken ( uzaktan gelmiyor ha, hepi topu Ankara'dan geliyor), bir yandan Arda bir yattı , bir kalktı en sonunda babasını beklemeye karar verdi derken, bu arada toplu iğne başı kadar kesilen parmağım anlamsızca yaklaşık 40 dk kadar kanarken ve elimde kağıt mendil, pamuk, buz torbası türevleri ile düdük kadar kesiğin kanamasına dur demeye çalışırken nasıl gerildiysem, herkes evine yatağına girdiğinde öyle derin uyumuşum ki sabahın köründe karlı sabaha dikiliverdim.

Servisi azad edip, arabayı elbirliği ile temizledik, geç kalkan sıpayı pek kısa bir süreliğine okula bıraktık, sonra da Çağlar'la karlı sabahtan bir kahvaltı çaldık.

İyi ki de çalmışız günün gerisi pek hareketli geldi.
Çağlar günün çoğunu Arda ile beni bekleyerek geçirirken ben neye niyet neye kısmet dedirten türde bir başlangıca imza atıyordum.
Düşündükçe heyecanlandığım, heyecanlandıkça ürktüğüm ama iyi olacağına bir o kadar da inandığım çok sürpriz bir adım..
Hayat çok garip,,
Şimdi tek dileğim, sonu iyi gelsin, utanmayalım..

Paylaş